Ian Siegal, Roland & Olivier Vander Bauwede Blues Banana Peel Ruiselede (16-10-2023) reporter & photo credits: Marcel info club: Banana Peel © Rootsville 2023

Wegens vakantie, tja een mens moet ook eens ontspannen nietwaar, had ik de laatste twee concerten in de “Bananenschil” gemist dus tijd om de zaken recht te trekken. Op richting Ruiselede waar de gasten van deze avond bestonden uit Ian Siegal, Roland en Olivier Vander Bauwede.

Hoe kon het ook anders, het bordje “sold out” prijkte alweer fier op de voordeur van de oude joint. Ergens begin april, had ik dit trio al een schitterende prestatie weten neerzetten tijdens een propvol concert in de Gentse Missy Sippy en ik hoopte dan ook dat ze dezelfde prestatie zouden neerzetten.
Voor de doorwinterde blues- & americanaliefhebber behoeft Ian Siegal geen introductie meer. Met 2 UK Blues Awards, 10 British Blues Awards, 4 European Blues Awards, 2 Mojo Albums of the Year, 3 US Blues Music Awards en nog meer beeldjes in de kast wordt deze man geprezen door fans, muziekcritici en collega-muzikanten. Het Britse buitenbeentje van de blues is een meesterlijk slide-gitarist en waanzinnige zanger, tenminste als hij daar zin in heeft, want de man kan soms wel raar uit de hoek komen.

Roland Van Campenhout hoeft al eveneens geen introductie meer. De peetvader van de Belgische blues is niet onder één noemer te vatten. Hij draait al 50 jaar mee, maar kon telkens weer een nieuw publiek aanspreken en aansluiting vinden bij jongere generaties. Over harmonica wonderboy Olivier Vander Bauwede is al genoeg de loftrompet gestoken en zijn talent is wijd en zijd bekend.

Lang voor de deuren openden stond al een hele rij blues liefhebbers te wachten om binnen te raken en nadien de beste plaatsen in te palmen. De oude joint zat dus al heel vroeg vol toen het trio het kleine podium betrad.

Roland liet onmiddellijk zijn grappige voorstelling los met “We zijn de psychedelic Everly Brothers”, grappig voor wie het nog niet heeft gehoord maar ondertussen al even lang als Roland’s eigen grijze baard. Ik verwachtte ‘Mr Jelly Roll Baker’ als opener en bleek gelijk te krijgen, waarna Ian Siegal vervolgde met het eigen, knappe nummer ‘Hand In Hand’, geschreven met Jimbo Mathus en zoals Ian zei, gezongen met Shemekia Copeland. De avond zou zo worden verder gezet, met de zang afwisselend tussen beide heren.

Roland serveerde dan een prangende versie van het welgekende ‘St James Infirmary’. Er mocht ook een streepje folk bij zijn en Ian zette  ‘Mary Don’t You Weep’ aan, een slavenlied dat door tal van bekende artiesten ooit werd overgenomen. Denken we maar aan Pete Seeger, Aretha Franklin, Bruce Springsteen en zelfs Prince begot. Nadat Roland ‘ I Had My Fun’ aan de man had gebracht kregen we er nog een klassiek’ertje boven op met ‘Shake Em On Down’. Ian Siegal bracht bij deze de geest van Bukka White naar de Banana Peel.

Siegal was duidelijk in goede doen en oversteeg zichzelf in deze reeks mooi uitgekozen songs. Zijn fingerpicking werk is uitzonderlijk en dat telt ook als hij de slide bovenhaalt. Ian weet waar Abraham de mosterd vandaan haalde. Dat Olivier een uitzonderlijk muzikaal talent is, hoeft geen uitleg meer. Hij laat zijn harmonica huilen en snerpen en speelt zoals gewoonlijk op zeer hoog niveau. En Roland hoor ik u vragen? Wel Roland is Roland hé. Een Belgische blueslegende en goede wijn behoeft geen krans, weet je wel. Tussen hem en Ian klikt het als geen ander en er worden geregeld wat grapjes uitgewisseld.

Ondertussen zet Ian ‘Freight Train’ van Elisabeth Cotten in en laat het naadloos overgaan in ‘ I Shall Not Be Moved’. Mooi, mooi, mooi… Gezien er geen pauze voorzien was denderde de trein gewoon verder met alweer eentje van de hand van Siegal en ‘Working On A Building’. Afwisselend was het wel, want met ‘Down the Banks Of The Ohio’ kregen we een echte murder ballad voorgeschoteld, dat dateert uit het einde van de 19de eeuw. Het trio bleef strooien met handenvolle fijne songs en dan denk ik aan ‘Goodnight Irene’ van Huddie Leadbetter of ‘Dead Flowers’ van Rolling Stones.

Vooral dat laatste krijgt cachet door de diepe stem van Ian Siegal. Verrassend was Roland’s versie van ‘Tennessee Waltz’ een country song uit de jaren veertig van de vorige eeuw en van de hand van Redd Stewart en Pee Wee King, waarna we terugkeerden naar de Stones voor een ontzettend knappe versie van ‘Honky Tonk Women’, hier overtreft Siegal duidelijk zichzelf in een eigen bewerkte versie van deze wereldbekende song.

Je voelde dat stilaan het einde in zicht kwam en we bolden richting eindstreep met ‘I’m A Business Man’ van Little Walter en een zeer trage versie van ‘Catfish Blues’ van ene Robert Petway. En toen zat er er op, het song arsenaal was volgens Roland uitverkocht en de drie maakten aanstalten om het podium te verlaten maar werden toch nog bereid gevonden om met ‘Ain’t Nobody’s Business’ afscheid te nemen van de Banana Peel.

Hiermee was ook het doek gevallen over het zoveelste klasse optreden in Ruiselede. Niets anders dan tevreden gezichten bij de aanwezigen. De “oudjes” zijn duidelijk nog niet versleten. Volgende afspraak in Ruiselede is volgende maandag want dan krijgen ze de “Bloedbroeders” op bezoek met Mike Zito & Albert Castiglia. Hier zal een ander bluesvat worden aangeslagen. Doe echter geen moeite want ook dit conert is al een tijd uitverkocht !
Cheers folks !!

Marcel